I have 300 euros in my hand. This must be for real, I've just been paid for writing a 13-page text. I'm heading straight to a grocery store to get a beer, when Woody calls. He's telling me exuberantly about an idea of his for a Hollywood movie script with a cast of senior actors, so why don't I create the storyboard?
"The money's there! All you have to do is to write it and sort out the specifics. You know, detail the budget for this, for that, etc. Listen man, we just have to put forward the usual quotation, and bang - the perfect opportunity to make money by doing art is at hand! I know you love it! I'm telling you, even MGM are opening their door for us. You know, Robert De Niro and Al Pacino are retired and they're coming to Macedonia..."
"Yeah... You mean they're just walking in and out of the scene wearing camos, with their beer bellies and all, looking like a couple of Balkan plumbers, like those old guys at the Skopje marketplaces scouring for tap washers through the stalls. That's great, man. Wanna meet?"
Indeed, Bob and Al wouldn't mind one more gig before retiring. When faced with this setting, it would be like shooting at some exotic location not unlike Brasilia. Just look at that tree over there, across the savings bank. It's so tropical. It's huge... We don't need anything really, save the funds to cover actors' fees and the costs for the crew. The Prime Minister's going to grant us access to the premises of the building. It could be great - a blockbuster! A metaphysical thriller of sorts. Something in the vein of Buñuel or Hitchcock, yes, with continuous foreboding suspense and simulation of action.
A tacky music was omnipresent in the air against a backdrop of intermittent sun and rain. I guess my mind wandered to those days painted by Camus, or maybe I imagined that the whole world somehow found itself under the influence of narcotics. Everybody seems to have developed an obsession with the Yahoo weather forecast reports.
But, what does Camus have in common with this place? I'm sucked into one of those moments when everybody thinks they could write a masterpiece on the apathy of emotions, one that is as desolate as this town. I go on by thinking about what's it like in other countries around the world. Should I take a puff on the cigarette this sports commentator is offering me? I ought to defeat Superman and turn into some kind of smoke.
Some kind of smoke. Some kind of smoke.
To die out in the visions of Hasan-e Sabbāh.


Во рацете држам 300 евра. Мора да е вистина, штотуку ме исплатија за 13 страни текст. Излегувам до првиот маркет за да купам едно пиво, на телефон е Вуди. Тој со еуфорија ми раскажува за некаква идеја, холивудско сценарио во кое би можеле да глумат постари глумци, јас сум можел да го направам сторибордот.
„Парите се спремни! Сé што треба е да го напишеш и да ги израчунаш сите детали и поединости, знаеш, колку чини ова - колку она. Едноставно е, класична понуда. Ова ни е идеална шанса да направиме пари од уметност. Ти се допаѓа идејата? Имаме отворена врата во Голден Маер. Знаеш она - Роберт Де Ниро и Ал Пачино се пензионираат и пристигнуваат во Македонија...“.

„Аха... мислиш двајцата се диверзантски облечени со пивски стомаци и минуваат по сликата како балкански водоводџии, исти како оние стари чичковци што ги гледаме по скопските пазари. Тие што купуваат гумички за чешми? Добра идеја. Сакаш да се видиме?
„Навистина, на Роберт и на Ал добро би им дошла уште една работа пред пензија, соочувањето со оваа сценографија би била слична како да снимаат на некакво егзотично место како Бразилија. Погледај го она дрво што ѝ се спротиставува на банката. Толку е тропско. Огромно е. Ништо не е потребно, само буџет за исплата на глумците и техничкиот персонал. Од Премиерот ќе добиеме дозвола за снимање во просториите на објектот. Може да биде прекрасно - хит. Нешто како метафизички трилер. Слично на оние филмови на Буњуел или Хичкок каде што за цело време се наговестува напнатоста и се симулира некаква акција“.

Постојано одеше некоја невкусна музика, а времето те сончево, те врнежливо. Можеби помислив на оние денови на Ками, или замислив дека на некој начин сиот свет е под наркотично влијание. Сите имаат некаква опседнатост од непрестаните извештаи за временската прогноза на пребарувачот Јаху.
Но, што има Ками заедничко со ова место? Внесен сум во еден од оние мигови во кои секој помислува дека би напишал право ремек дело за апатијатата на чувствата, празно како и овој град. Продолжувам да замислувам како изгледа во земјите долж светот. Дали да земам еден дим од цигарата што овој спортски коментатор ми ја нуди? Да го победам Супермен и да станам и самиот некаков дим.

Некаков Дим

Некаков Дим
Да исчезнам во визиите на Хаса и Саба.

Некаков