As if that's the only constant on this planet... A smoke of some sort.
The acts of dying out paving the way to the sanctum of happiness.
- Huh!? Can I buy some instead?
- Well... How much?
- How about one matchbox...
I don't know which measure units are used in this country. The rules are always different, they all have their own slang, a cross-language... A meta-world of thoughts and deeds. And they are all naive while puffing and smoking
How do they sell it? In ounces? Bags? Grams?
- Actually, I'm here to run an errand, it's not my priority to smoke. But...
He started whirling about himself, looking over his shoulder.
I had a smaller bill, a five-dollar, which I tucked in his hand.
- One cigarette of smoke, okay.
The man had already lit it and the smoke stung my eyes.
There was bellowing coming out from the bedrooms in the apartment building.
I can hear groaning of souls, pressed by the anguished horror and corporal deadlock.
Some sort of dirty sex.
A smoke, some kind of smoke... Some kind of smoke getting into the nostrils and making its way to the office of the Prime Minister of this small country.
No one can stop it...
Followed by a glass of cognac.
I am thinking... Why not?
I've become some sort of a righteous man, although I know there is no such a thing as righteous men.
Because they wouldn't have been born here, on this planet, even if they existed at all.
They might have been Zealots, Mujahedin, Templars... A kind of warriors residing in a purely metaphysical realm of righteousness.)
They have a claim on justice as much as those wrongly convicted.
The music blares on, like in the Kafka's The Trial.
Except they call this the music of hopelessness.
Everyone's is waiting for the one who will start the war.
To get things going for us.
The smoke spirals on about me.
This little man is observing me absent-mindedly.
I am watching him rolling another cigarette. His hands are dexterous.
- You could be a pianist, you know? You are very skillful.
- Even if I was, I would still be rolling these.
- Yes, but you'd be a pianist, like Glenn Gould.
- Who?
I had a feeling I was talking to a wall. This guy knows nothing outside of the sports matches and betting tickets, his hanging shoulders and beer belly. The stink emanating from the bosoms of the big cities' newspaper street vendors in the afternoon.
- Nobody.
He's a piano player. He passed away...
- Why the hell would anyone talk about the dead? The dead can't talk. They are happy.
- Yes. You've got a point there. Do you have a light?
A lighter materializes in his hand, looking like a canon or something and he starts charring the cigarette.
The first hit gets inside me and I am at home.
At some place housing all the inscribed nothings in the universe.
At home, inside myself...
I'm gone.
Music never stops in this town, it goes on day and night.
It persists so woefully, much like politics - it all boils down to some kind of oblivion. This whole place is like a stigma to the mind, hampering all deliberation, policing the powerless, terrorizing the proletariat of yore.
Boxes filled with gnawed polyethylene stench.
Aluminum foil in which ethyol pancakes are wallowing.
This town, in which I am a visitor. And this smoke that triggers reflection... Decadent brooding... A city, a smoke, smoke city... About blue seas and palm trees.
Leasing thoughts through time and the resonating mob commotion.
From one morning to the next, with a taste of camphor and carnations in the mouth.
It's always a season of the plague.
Surreal images and evading pain.
Thousands of Syrians pouring in at the borders in pursuit of the promised land, the Israel of the chosen ones.
Macedonia - a black hole with feeble existence on the maps of Europe.



Како да е тоа единствена константност на планетава... некаков дим... Исчезнувања кои што треба да не донесат пред олтарот на среќата.
„Х?! А може ли да купам малку?“
„Па... колку?“
„Да речеме едно кибритче. Не знам за какви мерни единици се работи во земјава. Секаде имаат свои правила и на некој начин свој таинствен сленг, меѓујазик. Метасвет на мислите и делата. И сите се наивни додека димат и чадат.
„Како го продаваат? Во унци? Пакетчиња? Грамови?“
„Знаеш, јас сум тука дојден по работа, не ми е приоритет да димам. Но...“
Се врти околу него. Имав ситнина од 5 долари, па му ја тутнав во рака.
„Една цигара дим, може?“
Овој веќе ја имаше запалено, па димот започна да ги гризе моите очи. Од спалните на зградата излегуваа ревови. Слушам стенкања на души, стиснати од маката на ужасот и безизлезот на телата. Некаков прљав секс.

Дим
Некаков дим
Некаков
Дим

Спирално влегува во ноздрите и продолжува до бирото на Премиерот на оваа мала држава. Никој не може да ја сопре. А веднаш по него една чашка коњак. Размислувам... зошто да не. Сум станал некаков праведник, а знам такви нема. Бидејќи ако и ги има тие не би се родиле тука, на планетава. Можеби би биле зилоти, муџахедини, темплари... некакви воини кои што навлегуваат во една сосема метафизичка сфера на исправноста. Тие ја имаат правдата во своите раце исто како и погрешно осудените затвореници.

Музиката ропоти и понатаму, исто како во процесот на Кафка, само што оваа ја нарекуваат музика на безнадежноста, сите се во исчекување на тој што ќе ја отвори војната.
Да ни тргне.

Димот и понатаму кружи околу мене. Овој човечулец отсутно ме мерка. Го гледам како повторно мота цигара. Рацете му се вешти.
„Би можел да бидеш пијанист, знаеш? Многу си вешт.“
„И да бев, повторно ќе мотав.“
„Да, но ќе беше пијанист, како Глен Голд.“
„Како кој?!“
Помислив дека трескам зелени. Овој не познава ништо освен натпреварите и неговите опклади, свиснатите рамења и пивскиот стомак. Мемлата што излегува од пазувите на продавачите на весниците во пладневните часови долж светските метрополи.
„Никој. Тоа е еден свирач на пијано. Починат е.“
„Ах, па што ми говориш за починати, умрените не говорат. Тие се среќни луѓе.“
„Да, добро велиш... Имаш запалка?“

Од раката му излегува една запалка како некаков топ и почнува да ја гори цигарата. Првиот дим е во мене и јас сум дома. Таму некаде каде што постојат сите испишани нешта на вселената.
Дома, во себе.
Отидов...

Во овој град никогаш не прекинува музиката, свири деноноќно. Толку мачно трае исто како и политиката - сé е сведено на некаков заборав. Овој град е стигма на умот, спречување на размислите, полиција над немоќните, терор на некогашниот пролетеријат. Сандаци полни со изгризена полиетиленска миризба. Станиол во кој се препелкаат палачинки од етиол. Овој град во кој што гостин сум и јас... И овој дим кој што ме тера да размислувам... Декадентно... Град, дим, дим град... На сино море и палми.

Лизинг на мислите низ времето и екот од активноста на толпите. Од утро во утро, со вкус на камфор и каранфили во устата
Секогаш е време на чума.
Надреални слики и бегство од болката. Иљадници сиријци што секојдневно се влеваат долж границите, обидувајќи се да стигнат до ветената земја.
Израелот на избраните.
Македонија, црна дупка која едвај егзистира на мапите на Европа.